สวรรยา

เสียงสายลมที่พัดผ่านมา เสียงใบไม้ที่ปลิดปลิวและร่วงโรย เสียงสายฝนที่ตกปรอยๆ เสียงของใคร บางคนที่กำลังเรียกฉันด้วยสายใยของความห่วงใย ฉันไม่รู้ว่าที่นี้คือที่ไหน ฉันไม่รู้ว่าฉันคือใคร  รู้ตัวอีกทีก็ได้มาอยู่ ณ ที่อันกว้างใหญ่ไพศาล ที่ ที่ผู้คนเรียกกันว่า “โลก”

 “ลูกจ๋าตื่นได้แล้ว สายแล้วนะ วันนี้ต้องขึ้นรถไปทำงานกับพ่อจ๋านะ อย่าตื่นสาย” 

เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนที่ปลุกฉันให้ตื่นขึ้นในวัยเพียงไม่กี่ขวบ ฉันลืมตาขึ้นด้วยความง่วงแต่ไม่งอแง และเข้าใจในทุกประโยคของผู้หญิงคนนั้น ที่บอกกับฉัน 

สวรรยา